Timberlab is nu bezig met wat Van Dorland noemt “een soort transitie van werkplaats naar productieruimte”. Daarvoor kijkt hij naar een extra ruimte erbij. “Qua productie zaten we op een gegeven moment een beetje aan de max maar qua vraag nog niet. In het begin gaat dat wel, maar van 1 naar 2 euro groeien is heel wat anders dan van 100 naar 200 euro”, stelt hij. Nu zitten we op het punt dat we eigenlijk verder door moeten, dus ik heb wat producten geselecteerd die goed lopen. Daar gaan we een speciale machine voor bouwen, en dan gaan we dat stuk productie elders doen. Dan kunnen we hier weer verder groeien.”

Van Dorland is een “pragmatisch” man, stelt hij. “Ik bedenk iets en dan ga ik eerst kijken of ik het kan verkopen. Dan heb ik natuurlijk al wel een idee hoe ik het zou kunnen maken, maar of dat echt lukt zie ik later wel. Ik ben tegen veel geld uitgeven aan dingen die je uiteindelijk niet nodig hebt.”

Wat je uiteindelijk gaat produceren is een complex spel van goed luisteren en proberen. Je kunt volgens Van Dorland alleen maar dingen bedenken als je ook met je neus in de markt zit. “Mensen zeggen soms niet helder wat ze willen. Je moet daar gevoel voor hebben. Mensen zijn met bepaalde dingen bezig en ze hebben behoeften die ze zelf nog niet onder woorden kunnen brengen. Als je die naar boven weet te halen, dan kun je producten maken waar vraag naar komt.”

Van Dorland denkt al weer na over een volgende stap: houten lantaarnpalen langs de snelweg. “Toevallig hebben we begin vorig jaar samen met een andere partij meegedaan aan een aanbesteding voor Rijkswaterstaat. Het ging over de ontwikkeling van een stuk duurzame snelweg. Ergens in Brabant wordt een proeftraject aangelegd waar houten lantaarnpalen komen, evenals houten constructies voor de borden en zo.” Uiteindelijk zal Timberlab er niet aan meedoen. “Maar er gaat op dat vlak wel wat gebeuren in de toekomst, daar ben ik van overtuigd. Heel veel vragen voor dat soort toepassingen langs de wegen komen nu vanuit het Midden-Oosten. Ze vinden ons gewoon op internet. Zelfs vanuit Oekraïne hebben we aanvragen, ook nu nog. Dat is echt heel bijzonder.”

De vereiste kennis kwam aanvankelijk uit het persoonlijke netwerk van de ondernemer. Een bevriende machinebouwer uit de buurt met een metaalwerkplaats hielp met het realiseren van de ideeën van Van Dorland. Later kwamen er afstudeerders of stagiairs uit het HBO bij en ook haalde hij kennis binnen via het Regionaal Centrum voor Technologie Gelderland (een stichting die zich volgens de website richt zich op de omslag naar slimmer en duurzamer produceren in de maak- en de foodindustrie). Van Dorland: “Je kunt niet overal verstand van hebben. Daarom is het belangrijk dat de mensen met wie je samenwerkt goed bij zijn met de laatste technologie. Dat moet je proeven als je met mensen in gesprek bent. En kijk goed naar referenties. Als je de goede input over mensen krijgt, dan klopt het meestal wel.” En vergeet niet de toeleveranciers. “Voor de PLC-programmering hebben we een andere jongen die dat doet. Die werkt ook weer samen met die machinebouwer. Dat samenwerken is heel belangrijk als je wilt innoveren.”

Het hebben van een goed idee is één ding, maar het technisch voor elkaar krijgen om het te maken is nog iets anders. Hoe houd je bijvoorbeeld een boor van vier meter stabiel? “Het is eigenlijk gewoon trial and error. Aanvankelijk hadden we het probleem dat de boor ergens in het begin wel eens een beetje afweek en dat hij na een meter uit de zijkant van de paal kwam zetten. Dit soort uitdaging houden we van. Technische uitdagingen zijn mooi om gezamenlijk op te lossen.”