Samenwerken is dus essentieel voor Stomphorst, maar hij heeft ook ervaren hoe kwetsbaar dat kan zijn. De afgelopen acht jaar ontwikkelde hij samen met Van Veldhuizen “OpenUp Technologies”, een software platform dat het mogelijk maakt om met meerdere mensen tegelijk dezelfde virtuele 3D-ruimte te ervaren. Een automatiseringsbedrijf in de detailhandel zag daar wel wat in. Samen met dit bedrijf werkten Stomphorst en zijn mensen aan de ontwikkeling van een innovatieve app. Deze app kon je op een product in de supermarkt richten en vervolgens zou alle productinformatie op het scherm van je mobiel verschijnen. Daarbij konden ook filters worden ingesteld, bijvoorbeeld dat je een notenallergie hebt. Als je dan een product zou scannen waarin noten verwerkt zijn, zou je direct een waarschuwing krijgen om dit product niet te kopen. Het hele idee van de app was goed, vindt Stomphorst, maar toen dat automatiseringsbedrijf een andere grote opdracht kreeg, bleef er te weinig echte aandacht over voor de ontwikkeling van de app. Zonder hun inbreng ging het niet en uiteindelijk stopte de samenwerking.

Waar veel bedrijven na zo’n ervaring misschien zouden kiezen voor extra bescherming van zichzelf, blijft Stomphorst geloven in samenwerking. “Het minimale dat je moet doen, is een samenwerkingsovereenkomst afsluiten. Daar zitten wat juridische kanten aan, natuurlijk. Maar wat ik zie, is dat een hele hoop bedrijven zich gek laten maken om overal licenties en patenten op aan te vragen. Maar wat heb je dan in handen? Alleen maar het recht om een andere partij voor het gerecht te dagen. Patenten maken het product zelf echt niet beter.”

De bescherming van een ieders inspanningen zit volgens Stomphorst juist in het feit dat het uiteindelijke product alléén maar goed wordt als iedereen er vanuit zijn eigen specifieke invalshoek aan bijdraagt. “Als je allemaal individuele bedrijven hebt, en je hebt allemaal je eigen intellectueel eigendom, en je brengt dat in een gezamenlijk product, dan is de bescherming van al die belangen verankerd doordat iederéén kennis inbrengt. Als één van die bedrijven uitstapt, is dat vervelend maar daardoor gaat nog niet direct het geheel kapot.”

In het verleden zijn er veel systemen ontwikkeld voor de gemiddelde student, de gemiddelde leerling, of de gemiddelde medewerker. Ik probeer juist een inclusive design toe te passen. Ik begin met de mensen aan de randen en bekijk dan pas hoe dat voor het gemiddelde student toepasbaar kan zijn. En wat blijkt dan? Als je het goed doet, kun je dat eigenlijk zonder een heel grote extra inspanning voor elkaar krijgen.”

Stomphorst heeft grote ambities. Op de website van Aryzon World schrijft hij "My dream is a Mario Kart experience for every person bedridden". Hij vertelt: “Een heel grote drijfveer van ons is om dit beschikbaar te maken voor de mensen die het het hardst nodig hebben. Mijn ambitie is om de mensen die normaal gesproken uitvallen in een leertraject ook mee te krijgen. 

Een jaar geleden besloten Stomphorst en Van Veldhuizen om ontwikkeling en commercie uit elkaar te trekken. OpenUp Technologies is de naam van het bedrijf achter hun augmented reality platform dat gezamenlijke 3D-ervaringen mogelijk maakt. Dit platform wordt onder het label Aryzon World in de markt gezet. Stomphorst: “We zijn het nu aan het uitbreiden naar een Learning-as-a-Service platform. Op het platform kun je je eigen trainingen bouwen, multi-user, device-onafhankelijk, en eenvoudig te onderhouden. Daar praten we nu over met scholen en universiteiten en daar zijn we in een aantal trajecten ook al mee bezig.”

Stomphorst is er diep van overtuigd dat je de concrete invulling van dit soort innovatieve toepassingen zo veel mogelijk aan de eindklant moet overlaten. Om dat voor elkaar te krijgen, werkt Aryzon.World met een “no code, low code” benadering. Dat maakt ontwikkeling technisch gezien relatief eenvoudig voor de eindgebruiker. Scholen en universiteiten bouwen dan ook zelf hun trainingen en leeromgevingen op het platform. Als er vragen zijn, kunnen de mensen van Aryzon.World op afstand, of eventueel fysiek, deelnemen. Zij zijn dan real time als avatar zichtbaar in de omgeving waarin de toepassing wordt gebouwd.

Toch gaat dat alles niet zonder slag of stoot. “Waar wij tegenaan lopen is dat in het bestaande onderwijs maar een heel klein deel van de docenten ervoor openstaat om samen met studenten nieuwe producten te gaan ontwikkelen. Want toen zij zelf opgeleid werden, leerden zij vooral uit boeken. Meestal ontwikkelen ze zelf weinig lesstof, ook al zijn er docenten die dat wel doen. Op ons platform kan dat allemaal gepersonaliseerd en situatieafhankelijk. Dat wordt echt niet zomaar geaccepteerd.”

Ook is het volgens Stomphorst belangrijk om vooraf te regelen hoe partijen goed uit elkaar kunnen gaan. Dan wordt echt zichtbaar hoe iedereen erin zit. Stomphorst: “Het eerste waar je naar moet kijken, is hoe je de samenwerking moet liquideren als het niet goed gaat. Als je het daar niet eens over kunt worden, hoef je de rest ook niet te doen. Dat kan heel lastig zijn, maar voor mij dat is wel het uitgangspunt. Toen ik met mijn compagnon … maar hebben wij hoofdzakelijk zitten praten over onze normen en waarden.”

Bij een samenwerking tussen grotere bedrijven is dat ingewikkelder. Een relatie heb je volgens Stomphorst immers niet zozeer met een bedrijf, maar vooral met een persoon. “Als het goed is, worden de persoonlijke normen en waarden van medewerkers weerspiegeld in wat er in het bedrijf gebeurt, maar in de praktijk is dat niet altijd zo. En als dat inderdaad niet zo is, leidt het vertrek van een belangrijk contact er vaak toe dat de relatie met het bedrijf ook kapot gaat.”